Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

w dni powszednie:
15 min. przed Mszą Św.

w niedziele:
przed każdą Mszą św.

Zarówno dobre, jak i złe czyny chrześcijanina dotyczą także całej społeczności wierzących. Każda wina jest jednocześnie wykroczeniem przeciw Bogu oraz przeciw Kościołowi - wspólnocie przez Niego założonej i uświęconej. Dlatego musi być ona wyznana wspólnocie Kościoła. Zgodnie z praktyką i nauką Kościoła dla przebaczenia ciężkiej winy konieczna jest spowiedź indywidualna. W imieniu Chrystusa i wspólnoty Kościoła kapłan przyjmuje wyznanie grzechów i w imieniu Boga udziela rozgrzeszenia. Znaczy to, że Bóg udziela przebaczenia przez posługę Kościoła. Otrzymanie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty wymaga - jak każde przebaczenie - żalu za grzechy oraz postanowienia i woli naprawienia zła.

Sakrament pokuty jest wyjściem Boga w stronę człowieka, jest przebaczeniem przede wszystkim grzechu ciężkiego. Kto odłączył się od wspólnoty eucharystycznej, ten znajduje w tym sakramencie pojednanie z Bogiem i z Kościołem. Może znowu uczestniczyć w ofierze Chrystusa - mszy świętej, i przystępować do Stołu Pańskiego. Swą wiarę w przebaczającą miłość Boga okazuje grzesznikowi wspólnota wierzących, wychodząc mu zawsze naprzeciw z pojednaniem i otuchą. Sakrament pokuty jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu (Mt 18, 18; J 20, 20-23). Co więcej - pozostaje przy nim nawet wtedy gdy człowiek od Niego się odwraca. W sakramencie tym Pan Bóg nie tylko wielkodusznie przebacza człowiekowi winy, lecz przekreśla je raz na zawsze. Co więcej: Ewangelia św. Łukasza przekazuje nam słowa Jezusa: „W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych” (Łk 15, 7). Wiedząc o tym, łatwiej jest pozbyć się zahamowań, które wielu z nas powstrzymują od wyznania grzechów.

Także ten, kto nie popełnił ciężkich grzechów, może z pożytkiem przyjmować sakrament pokuty. Świadomie wyznaje w ten sposób, że czuje się grzesznikiem. Sakrament pokuty pomaga w poznawaniu samego siebie i daje nową możliwość stawania się lepszym. Dlatego Kościół zachęca wiernych do regularnego przyjmowania sakramentu pokuty.

Udzielając rozgrzeszenia kapłan mówi:

Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą
przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna
i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów,
niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła.
I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Wyznający grzechy odpowiada: Amen.

źródło:   opoka.org.pl

MOŻLIWOŚĆ SPOWIEDZI W NASZEJ PARAFII: W DNI POWSZEDNIE 15 MINUT PRZED MSZĄ ŚWIĘTĄ; W NIEDZIELĘ PRZED KAŻDĄ MSZĄ ŚWIĘTĄ.

Chrzest Św.

Chrzest nie jest czymś wyłącznie chrześcijańskim. Obrzędu chrztu dokonywano na długo przed Chrystusem. Wiemy np. z Pisma Świętego, że Jan chrzcił po to, aby wzbudzić ducha pokuty. Na czym polega nowość w starochrześcijańskiej praktyce chrztu?

Już sam Jan Chrzciciel wyraźnie podkreślał wielką różnicę między swoim chrztem a chrztem Mesjasza: "Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym"(Mk 1, 8).Chrystus sam nie chrzcił, uważał jednak bez wątpienia ten obrzęd za nadający się do przejścia jako znak zbawienia przy jednoczesnym nadaniu mu zupełnie nowego znaczenia i mocy. Rzeczą nową w porównaniu z Chrztem Janowym jest to, że dopełnia się go w imię Jezusa Chrystusa. Chrzest dokonywany w imię Jego staje się podstawowym sakramentem dla wszystkich, którzy są wyznawcami Chrystusa i Jego Kościoła: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego"(Mt28, 19);"Nawróćcie się (...) i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów" (Dz 2, 37).

Ten ostatni tekst wskazuje, że nawrócenie się do Chrystusa było związane od samego początku z chrztem przyjętym w Jego imię. Chrzest był w Kościele zawsze bramą do chrześcijaństwa i fundamentem całego życia chrześcijańskiego. Wraz z bierzmowaniem i Eucharystią stanowi sakrament inicjacji chrześcijańskiej, czyli wprowadzenia i wtajemniczenia w chrześcijaństwo. Jest on przede wszystkim znakiem wiary, tzn. znakiem nawrócenia się ku Chrystusowi i wyznania wiary w Niego.

źródło:  opoka.org.pl

O CHRZEST DZIECKA PROSZĄ RODZICE LUB PRAWNI OPIEKUNOWIE. PODCZAS WIZYTY W KANCELARII PARAFIALNEJ NALEŻY PRZEDSTAWIĆ AKT URODZENIA DZIECKA. JEŚLI RODZICE CHRZESTNI MIESZKAJĄ POZA NASZĄ PARAFIĄ WYMAGANE JEST ZAŚWIADCZENIE Z ICH PARAFII ZAMIESZKANIA.

MSZA ŚWIĘTA CHRZCIELNA JEST W III NIEDZIELĘ MIESIĄCA O GODZ. 12:00. PONADTO W DRUGI DZIEŃ ŚWIĄT WIELKANOCNYCH ORAZ W DRUGI DZIEŃ ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA .

KATECHEZA DLA RODZICÓW I RODZICÓW CHRZESTNYCH JEST ZAZWYCZAJ TYDZIEŃ PRZED NIEDZIELĄ CHRZCIELNĄ - PO WIECZORNEJ MSZY ŚW. O GODZ. 17:00.

Przypominamy kilka uwag duszpasterskich dotyczących sakramentu chrztu świętego:

1. Dzieci winny być chrzczone w parafii zamieszkania rodziców. Tylko dla słusznej przyczyny rodzice mogą wybrać inną parafię, ale taka decyzja wymaga uprzedniej zgody obydwu proboszczów (por. Prawo Partykularne Kościoła Sosnowieckiego, nr 197). Obecnie często się zdarza, że adres zameldowania rodziców jest inny niż miejsce ich faktycznego zamieszkania.
2. Rodzice winni wybrać dla swego dziecka rodziców chrzestnych, którzy będą wspomagać rodziców naturalnych lub opiekunów prawnych w katolickim wychowaniu dziecka. To zadanie może spełniać tylko ojciec chrzestny albo tylko matka chrzestna. Nie może natomiast być dwóch ojców chrzestnych lub dwóch matek chrzestnych. Kan. 873 KPK mówi wyraźnie: „Należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestną, albo dwoje chrzestnych". „Dwoje", a nie dwóch czy dwie.
3. Chrzestni winni mieć ukończone 16 lat, przyjęty sakrament bierzmowania i być katolikami wyznającymi swą wiarę życiem zgodnym z nauką Kościoła. Rodzicami chrzestnymi nie mogą być osoby żyjące w małżeńskich sytuacjach nieregularnych (Encyklika Familiaris Consortio w nr 79-82 wymienia tutaj tzw. „małżeństwo na próbę”, wolne związki i katolików złączonych tylko ślubem cywilnym) oraz młodzież szkolna, która nie uczestniczy w katechizacji.
   Rodzice naturalni, o ile nie mają przeszkód, a rodzice chrzestni zawsze powinni w czasie obrzędu chrztu świętego przystąpić do Komunii świętej (por. Prawo Partykularne Kościoła Sosnowieckiego, nr 200)
4. Katolicy, którzy nie spełniają warunków wymaganych do pełnienia funkcji rodzica chrzestnego nie mogą też pełnić funkcji świadka chrztu. Zgodnie z Kan. 874 §2 KPK funkcja świadka chrztu zarezerwowana jest dla osób ochrzczonych, należących do niekatolickich wspólnot eklezjalnych, które nie mogą być chrzestnymi. Dyrektorium Ekumeniczne w nr 98a zaznacza, że „opierając się na chrzcie wspólnym, jak też ze względu na więzy rodzinne lub przyjacielskie, osoba ochrzczona, która przynależy do innej wspólnoty eklezjalnej, może być dopuszczona jako świadek chrztu, ale tylko razem z chrzestnym katolickim”. Warunkiem jest więc już wyznaczony chrzestny katolik lub chrzestna katoliczka. W parafialnej księdze ochrzczonych w rubryce ojciec chrzestny lub matka chrzestna w takiej sytuacji przekreśla się słowo „chrzestny" - „chrzestna" i wpisuje się słowo „świadek".
5. Wyjątkiem od powyższej zasady są osoby należące do Kościoła Prawosławnego. Ze względu na ścisłą komunię istniejącą między Kościołem Katolickim i Kościołami Prawosławnymi, dla słusznej przy-czyny wolno dopuścić wiernego prawosławnego do pełnienia roli chrzestnego obok chrzestnego katolickiego (lub matki chrzestnej katolickiej) w chrzcie dziecka lub dorosłego katolika, pod warunkiem jednak wystarczającego zapewnienia edukacji ochrzczonego oraz wiedzy o tym, że dany chrzestny nadaje się do tej roli (por. Dyrektorium Ekumeniczne, nr 98b).

I Komunia Św.

W Dziejach Apostolskich chętnie używa się wyrażenia "łamanie chleba". Św. Łukasz, autor Dziejów Apostolskich i towarzysz podróży św. Pawła, miał na myśli Eucharystię — posługiwał się wyrażeniami swojego Mistrza — Jezusa. Tym terminem pierwsi chrześcijanie zawsze określali Eucharystię. Jest ona czymś więcej niż tylko posiłkiem, ponieważ w niej święcimy paschalne wyzwolenie spod mocy śmierci i dar nowego życia, wiecznego życia. Jest ona „ofiarą uwielbienia”, w której uobecnia się jedyna ofiara krzyżowa Jezusa i która jest zadatkiem przyszłej chwały. Stąd właśnie przyjęta już od 2. stulecia nazwa „Eucharystia”, tzn. „dziękczynienie”. W Eucharystii składamy Bogu Ojcu chwałę i dziękczynienie za wszystkie dary stworzenia i odkupienia. To uwielbienie Bogu znajduje wyraz przede wszystkim w Prefacji i w Sanctus (Święty), a zakończenie Modlitwy eucharystycznej ujmuje je w słowach:

Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie,
Tobie, Boże Ojcze wszechmogący,
w jedności Ducha Świętego,
wszelka cześć i chwała
przez wszystkie wieki wieków.

Powszechnie przyjęta nazwa Eucharystii brzmi: „Msza święta”. Pochodzi ona zapewne od dawnej formuły końcowej.

źródło:   opoka.org.pl

MSZE ŚWIĘTE Z RACJI JUBILEUSZY MAŁŻEŃSKICH - II DZIEŃ ŚWIĄT WIELKANOCNYCH ORAZ II DZIEŃ ŚWIĄT NARODZENIA PAŃSKIEGO

MSZE ŚWIĘTE Z RACJI ROCZKÓW - IV NIEDZIELA MARCA, CZERWCA, WRZEŚNIA, GRUDNIA

Bierzmowanie

Sakrament dojrzałości chrześcijańskiej

Mówimy, że bierzmowanie jest dopełnieniem i umocnieniem tego, co zostało zapoczątkowane chrztem, czyli nowego życia, "z wody i Ducha". Czy na tym polega odrębność bierzmowania od chrztu?

Udzielanie Ducha Świętego przez umacniające nałożenie ręki i namaszczenie krzyżmem (oliwa zmieszana z balsamem) czoła bierzmowanego wydobywa z przemiany, jaka dokonała się w indywidualnym życiu człowieka przez chrzest, charyzmatycznowspólnotową aktywność chrześcijanina w wymiarze publicznym, społecznym. Bierzmowany (dorosły "dojrzałością Chrystusową") zostaje w pełni zaangażowany przez Chrystusa i Kościół, staje się świadomym apostołem Chrystusa , głosicielem Ewangelii i w świecie: w swym zawodzie i w polityce, w rodzinie i w społeczeństwie, na ulicy i w kościele.

Kościół jako wspólnota potrzebuje koniecznie sakramentu bierzmowania, gdyż dojrzałe spełnienie jego zbawczej misji możliwe jest tylko na drodze osiągnięcia dojrzałości wspólnotowej przez jego członków.

źródło:   opoka.org.pl

PRZYGOTOWANIE DO SAKRAMENTU BIERZMOWANIA TRWA TRZY LATA. ROZPOCZYNA SIĘ W KLASIE VI SZKOŁY PODSTAWOWEJ. UCZNIOWIE PRAGNĄCY PRZYSTĄPIĆ DO SAKRAMENTU BIERZMOWANIA UCZESTNICZĄ W SPOTKANIACH ODBYWAJĄCYCH SIĘ PRZY PARAFII. JEŚLI KTOŚ PRAGNIE PRZYJĄĆ SAKRAMENT BIERZMOWANIA POZA PARAFIĄ ZAMIESZKANIA POWINIEN POPROSIĆ O ODPOWIEDNIĄ ZGODĘ Z PARAFII, NA TERENIE KTÓREJ MIESZKA.

OSOBY, KTÓRE NIE PRZYSTĄPIŁY DO BIERZMOWANIA W OKRESIE NAUKI W SZKOLE PODSTAWOWEJ, A ZDECYDOWAŁY SIĘ NA PRZYJĘCIE TEGO SAKRAMENTU W PÓŹNIEJSZYM OKRESIE, POWINNY ZGŁOSIĆ SIĘ DO KANCELARII PARAFIALNEJ, ABY PODJĄĆ INDYWIDUALNE PRZYGOTOWANIE POD KIERUNKIEM DUSZPASTERZA. PO ODPOWIEDNIM PRZYGOTOWANIU MOŻNA PRZYJĄĆ SAKRAMENT BIERZMOWANIA W PARAFII PW. ŚW. BARBARY W SOSNOWCU (WYMAGANE JEST POTWIERDZENIE O ODBYCIU WŁAŚCIWEGO PRZYGOTOWANIA NA TERENIE PARAFII ZAMIESZKANIA).

Małżeństwo

W rozumieniu chrześcijańskim małżeństwo jest sakramentem. Rozumiemy przez to widzialny znak, poprzez Bóg w szczególny sposób zwraca się do człowieka. Sakrament uświęca nie tylko sam akt zawarcia małżeństwa, ale całą małżeńską wspólnotę życia. Dzięki łasce Bożej małżonkowie otrzymują siłę pozwalającą im żyć duchem Chrystusowym. Wyraźne sformułowanie tej nauki o sakramentalności małżeństwa znajdujemy jednak dopiero w późnym średniowieczu. Ważne zawarcie związku małżeńskiego następuje jedynie poprzez zgodę małżeńską (konsens małżeński), Poprzez „tak”, wyraźne przez ślubujących w formie przepisanej przez Kościół. Tej zgody nie może zastąpić żadna moc tego świata. Szczególną kościelną formę zawierania małżeństwa rozwiną zresztą Kościół dopiero w średniowieczu. Ogólnie obowiązująca dla ważności małżeństwa stała się ona dopiero od Soboru Trydenckiego(1545-1563). Sobór postanowił, że ważne są tylko te małżeństwa, które zostały zawarte wobec własnego proboszcza i wobec dwóch świadków. Od tej obowiązującej kościelnej formy można ze słusznych powodów dyspensować(odstąpić), musi być jednak zachowany charakter publiczny wyrażania zgody małżeńskiej. Kościół czyni tak na przykład w sytuacjach konfliktowych przy małżeństwach mieszanych(różnica wyrażeń).

źródło:   opoka.org.pl

DOKUMENTY WYMAGANE DO ZAWARCIA SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA

• metryki chrztu – aktualne - z adnotacją o bierzmowaniu (metryka ważna jest 3 m-ce – w tym czasie należy spisać protokół przedmałżeński); jeśli na metryce chrztu brakuje adnotacji o sakramencie bierzmowania to należy takie zaświadczenie pobrać z parafii, w której miało miejsce bierzmowanie
• dowody osobiste
• zaświadczenia z USC - do zawarcia małżeństwa konkordatowego LUB akt zawarcia związku cywilnego, jeśli ślub nie będzie konkordatowy
• ostatnie świadectwo z religii (świadectwo ukończenia szkoły np. z klasy IV LO)
• świadectwo katechizacji przedmałżeńskiej
• zaświadczenie z Poradni Życia Rodzinnego
• Jeżeli obydwoje narzeczeni są spoza naszej Parafii: licencja z parafii, w której został spisany protokół przedmałżeński lub zgoda na spisanie protokołu przedmałżeńskiego i pobłogosławienie małżeństwa z parafii narzeczonego lub narzeczonej.
  

Z powyższymi dokumentami należy zgłosić się do kancelarii parafialnej TRZY MIESIĘCE PRZED TERMINEM ŚLUBU .

Namaszczenie chorych

Jeden spośród siedmiu sakramentów - sakrament namaszczenia chorych - przewidziany jest dla ciężko chorych.

Chory lub ktoś z jego otoczenia wzywa kapłana, zwłaszcza gdy choroba zagraża życiu lub gdy siły chorego, np. z powodu jego wieku, bardzo opadły. Kapłan modli się wraz z domownikami za chorego. Namaszcza jego czoło i ręce olejem świętym, wypowiadając przy tym słowa:

„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.

Chory, który nie stracił przytomności, powinien też przyjąć sakrament pokuty i Komunię świętą (Wiatyk). Namaszczenie może być powtarzane przy każdym nawrocie ciężkiej choroby.

O namaszczeniu chorych czytamy w Liście św. Jakuba:
Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone(Jk 5, 14-15).

Ostatnie namaszczenie: Dawne określenie sakramentu namaszczenia chorych. Nazwa pochodzi stąd, że w praktyce sakrament ten udzielany bywał osobom umierającym. Ponowne przyjmowanie namaszczenia chorych nie jest jeszcze dość rozpowszechnione.

Przygotowanie do namaszczenia chorych: Niektórzy chrześcijanie ociągają się z powiadomieniem w porę kapłana o potrzebie udzielenia choremu sakramentu namaszczenia chorych. Być może sytuacja ta ich zaskakuje, nie wiedzą, co powinni przygotować (stół nakryty białym obrusem, krzyż, świece i wodę święconą).

źródło:   opoka.org.pl

SAKRAMENT NAMASZCZENIA MOŻNA PRZYJĄĆ W KAŻDĄ I SOBOTĘ MIESIĄCA W CZASIE ODWIEDZIN CHORYCH Z KOMUNIĄ ŚWIĘTĄ; W CZASIE ODWIEDZIN CHORYCH PRZED ŚWIĘTAMI WIELKANOCNYMI ORAZ BOŻEGO NARODZENIA.

Kapłaństwo

Kapłaństwo jest szczególnym powołaniem. Nie opiera się na naturalnych zaletach lub osobistych osiągnięciach. Pismo Święte mówi bardzo otwarcie o ociężałości dwunastu apostołów, o ich chwiejności i niewierności. Ich powołanie pochodzi wyłącznie z wolnego wyboru Jezusa: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (J 15, 16). Jezus daje to, czego żąda. To On z powołanych uczniów czyni swoimi wysłannikami, pełnomocnikami, reprezentantami. Wyposaża ich w szczególne pełnomocnictwa tak, że rzeczywiście w Jego imieniu, tzn. Jak On, mogą przemawiać do ludzi: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21). Posłany jest jak posyłający: „Kto was słucha, Mnie słucha” (Łk 10, 16). Celem kapłaństwa jest szczególna osobista wspólnota z Jezusem i rozesłanie do głoszenia Ewangelii i wybawiania świata z mocy złego. Jako reprezentanci Jezusa kapłani wciąż od nowa, sprawując Eucharystię, uobecniają Jego zbawcze wydanie się na śmierć: „To czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22, 19).

źródło:  opoka.org.pl

Pogrzeb